In de vorige post zagen we de hardwarekant van mijn model van de Lichtzeitpegel. In deze post gaan we de softwarekant verkennen, om er vervolgens achter te komen dat we nog lang niet klaar zijn met de hardware…

NeoPixel

Vorige keer hadden we de strandtest al gedaan om te bevestigen dat de schakeling werkt. Nu gaan we een simpel looplicht maken om de NeoPixel library te leren kennen.

Onderstaande code is alles om mee te beginnen:

#include <Adafruit_NeoPixel.h>

#define LED_PIN    6            // Which pin on the Arduino is connected to the strip?
#define LED_COUNT  60           // How many LEDs are on the strip?
#define HUE_STEP   65536 / 90   // Full rainbow cycle in 90 frames

// Declare the strip object:
Adafruit_NeoPixel strip(LED_COUNT, LED_PIN, NEO_GRB + NEO_KHZ800);
int hue = 0;

void setup() {
  strip.begin();                // Initialize library
  strip.show();                 // Initialize LEDs
  strip.setBrightness(50);      // Set default brightness at about 1/5
}

void loop() {
  for (int i = 0; i < LED_COUNT; i++) {
    strip.clear();              // Clear LED color in controller RAM
    for (int j = 0; j <= 9; j++) {
      strip.setPixelColor(
        (i - j + LED_COUNT) % LED_COUNT, // Makes for a fluid run-off at the end
        strip.ColorHSV(hue, 255, 255 - j * (255 / 9))
      );
    }
    strip.show();               // Update LEDs according to controller RAM
    delay(10);
    hue += HUE_STEP;
  }
}

En dat levert dan iets dergelijks op als dit:

Regenboog looplicht

Logische klok

Er zijn online niet heel veel details te vinden van de werking van de klok. Op de Duitstalige Wikipedia-pagina van de Lichtzeitpegel staat wel een tabel met de verdeling van de lampen. Het origineel heeft er 62, maar omdat ik maar 60 LEDs in de strip heb, heb ik de eerste en laatste lamp zonder functie laten vervallen. Ik hoop dat iemand me kan vergeven.

De gele lampen zijn niet geheel zonder functie. Aan het eind van elke minuut gaan alle scheidingslampen een seconde lang aan. Aan het eind van elk uur gaan alle scheidingslampen bovendien een hele minuut lang aan. Het effect bij de volle minuut is ook te zien in een video op YouTube. De precieze werking van het hele uur is daar echter niet zichtbaar. Ik gok dat ik daarvoor echt zelf naar Düsseldorf zal moeten.

Code

Opvallend genoeg is het algoritme eenvoudiger te lezen dan de tijd aflezen van een klok op een zendmast.

void updateTime(const ZonedDateTime& dt)
{
  for (int i = 0; i < NUMPIXELS; i++) theLEDs[i] = 0; // Reset
  for (int i = 0; i < dt.second() % 10; i++) theLEDs[10 + i] = 1; // Single seconds
  for (int i = 0; i < dt.second() / 10; i++) theLEDs[20 + i] = 1; // Ten seconds
  for (int i = 0; i < dt.minute() % 10; i++) theLEDs[27 + i] = 1; // Single minutes
  for (int i = 0; i < dt.minute() / 10; i++) theLEDs[37 + i] = 1; // Ten minutes
  for (int i = 0; i < dt.hour() % 10; i++) theLEDs[44 + i] = 1; // Single hours
  for (int i = 0; i < dt.hour() / 10; i++) theLEDs[54 + i] = 1; // Ten hours
  /* Whole Minute and Whole Hour effect */
  if (dt.second() == 59 || dt.minute() == 59) {
    for (int i = 0; i < 10; i++) theLEDs[i] = 2;
    theLEDs[19] = 2;
    theLEDs[25] = 2;
    theLEDs[36] = 2;
    theLEDs[43] = 2;
    theLEDs[53] = 2;
    for (int i = 56; i < 60; i++) theLEDs[i] = 2;
  }
}

Nu de tijd getoond kan worden op de strip, hebben we natuurlijk de tijd zelf nog nodig.

Een Arduino komt niet met een eigen klok en een losse RTC (Real Time Clock) module heb ik (nog) niet. Voorlopig zet ik de tijd handmatig tijdens compilatie en kan de tijd bijgesteld worden via de seriële interface. En dat moet regelmatig gebeuren, want de millis()functie die Arduino biedt om het aantal milliseconden sinds het starten te bepalen is niet erg precies. Na een nacht heb je al een afwijking van zo’n 7 seconden te pakken.

Daarnaast is onmogelijk om de helderheid van de LEDs te bepalen voor zowel een zonnige dag als een donkere nacht. Er moet dus een dimmer in komen die afhangt van het omgevingslicht.

Twee onderwerpen voor een volgende post; wordt vervolgd!

Naast programmeren was ik altijd al geïnteresseerd in de hardware-kant, wat zelfs in een vlaag van verstandsverbijstering leidde tot een studiejaar elektrotechniek. Wat me altijd een beetje er vanaf hield om er meer mee te doen was de enorme verscheidenheid aan componenten en het grillige gedrag van analoge schakelingen wat ik niet altijd goed begreep. Er was eigenlijk gewoon teveel wat ik niet wist om goed te beginnen.

Sinds een paar maanden rommel ik soms in de avonduren wat met de Arduino Starter Kit die ik een tijd geleden heb aangeschaft. Eigenlijk zijn hiermee beide problemen opgelost, want ik hoefde nu niet zelf te bepalen welke componenten ik nodig zou gaan hebben en de voorbeelden zijn van een niveau dat analoog gedoe geen roet in het eten gooit. Hierdoor begon ik beter te begrijpen wat de verschillende componenten doen; in ieder geval beter dan tijdens het college Netwerken.

Rheinturm in Düsseldorf

Van het een kwam het ander en zo kwam ik uiteindelijk terecht op een ander verloren project uit de jaren 90; het nabouwen van de decimale klok in de Rheinturm in Düsseldorf. Dit vereist wellicht wat meer uitleg, want de Lichtzeitpegel zoals de installatie heet is nét iets minder bekend dan pakweg de verlichting van de Eiffeltoren of de melodie van Big Ben.

Langs de toren zijn 62 lampen aangebracht die van boven naar onder de decimalen van een 24-uurs klok voorstellen. De eerste twee lampen geven de tientallen uren aan, de volgende tien lampen de enkele uren, daaronder zes lampen die tientallen minuten aangeven en tien lampen de enkele minuten. Ten slotte zijn er nog zes lampen voor de tientallen seconden en tien lampen voor de enkele seconden.

De klok hiernaast geeft 16:56:39 aan, omdat van boven naar onder 1, 6, 5, 6, 3 en 9 lampen branden. Er zijn nog wat extra’s, zoals scheidingslampen tussen de groepen die op elk volle uur een minuut lang branden, maar dit zijn de pure regels voor de klok.

Het Elektor project

De toren met klok staat al sinds 1981, maar eind jaren 90 werd in het blad Elektor 05-1998 een elektrisch schakelschema gepubliceerd waarmee de klok na te bouwen was. Omdat het een erg populair artikel was, werd het in Elektor 01-2000 nog eens dunnetjes overgedaan.

In onderstaande video laat Roger Leifert zijn versie zien die nog steeds voldoende aandacht krijgt op tentoonstellingen. Vanaf 6:20 zie je de ingewikkelde schakeling en lijmblob die alle leds bij elkaar houdt.

… en toen kwam de WS2812B

De WS28xx serie RGB LED modules veroorzaakten een revolutie in aanstuurbare verlichting. Voeding en aansturing werd gescheiden, waardoor je schakeling een stuk eenvoudiger kan worden. Daarnaast biedt de WS28xx ook een uitgangssignaal, wat alle inkomende berichten doorstuurt minus het bericht wat voor de huidige LED is bedoeld! Dat betekent dat je er ketens van kan bouwen die je met een enkele data-lijn kan aansturen!

Drie maal WS2812B in serie

Je kan zelf de losse WS2812Bs aan elkaar koppelen, maar er zijn ook kant-en-klare LED-strips die zelf op lengte te maken zijn. Ze zijn er met 30, 60 en zelfs 144 LEDs per meter. Ze zijn er trouwens ook in de vorm van ringen, arrays (meerdere strips naast elkaar), ze zijn waterdicht en stofdicht verkrijgbaar. Voor mijn toepassing is 60 / meter optimaal; het model van de Lichtzeitpegel wordt dan ongeveer een meter hoog.

Belachelijk simpele schakeling

Het resultaat is in de basis een belachelijk simpele schakeling met alleen twee draadjes voor de power en een weerstandje tussen de I/O poort van de Arduino en de data-lijn van de WS2812B strip. De Arduino in combinatie met de NeoPixel library doet de rest. In de Arduino IDE kan je voorbeeld-code voor de NeoPixel library inladen. Deze laat onder andere onderstaande bewegende regenboog zien. Mooi! De schakeling werkt!

NeoPixel ‘strandtest’ demonstratie

De enige uitdaging die er nu nog overblijft, is de code voor de klok schrijven. Dát is voor een volgende post!

Elk jaar een nieuwe programmeertaal leren. Het is iets wat ik de afgelopen jaren met wisselend succes heb geprobeerd. Het is leerzaam om inzichten die taalontwerpers hadden voor de ene taal te vertalen naar een andere. Het nadeel is dat documentatie voor programmeertalen geschreven wordt voor een breed publiek, dus je moet vaak eerst door een hoop basismateriaal heen lezen voordat je bij “the good stuff” komt. Dat is jammer, want als je een andere natuurlijke taal leert, hoef je (meestal) ook niet eerst het alfabet en het concept van “woorden” opnieuw te leren.

Nu werd ik deze week gewezen op Rosetta Code, waar complexere problemen en constructies worden gedeeld voor veel verschillende programmeertalen, als een soort Steen van Rosetta voor de informatica dus. Ook handig als je bijvoorbeeld even een CRC-32 wil berekenen zonder de volledige wiskunde op Wikipedia te hoeven lezen en doorgronden.

Schijnbaar was RSS 2.0 gisteren 20 jaar! De drijvende kracht achter feed readers, maar tegenwoordig vooral podcasts heeft de tand des tijds prima doorstaan. Zo’n 18 jaar geleden schreef ik hier al over RSS en hoe het het internet op zijn kop zou zetten… Dát artikel sloeg achteraf gezien eigenlijk nergens op. Twee en half jaar later probeerde ik het opnieuw en dat leek al meer ergens op.

De ontwikkelaar die uiteindelijk 20 jaar geleden RSS 2.0 heeft gepubliceerd, Dave Winer, heeft voor de gelegenheid een timeline naar RSS 2.0 samengesteld. Wat mij daarbij opvalt dat in zijn ogen alleen de laatste stapjes de moeite waard bleken van het noemen. Het lijkt erop alsof de hele specificatie in een enkele maand vanuit het niets tot stand is gekomen, terwijl de eerste schetsen voor RSS er al in maart 1999 lagen. Het heette toen “RDF Site Summary” en kwam uit de hoed van het ooit zo machtige Netscape. Marketing is alles! 😉

Dus, fijne 23½ᵉ verjaardag, RSS!

Sinds een tijdje gebruik ik op m’n werk geen MacBook meer, maar heb ik een Linux laptop (uiteraard met Debian erop, dat is al sinds 1998 “mijn” distributie). Werkt super fijn, behalve als ik even snel een foto van bijvoorbeeld een whiteboard vanaf m’n iPhone naar dat ding wil krijgen. Alles waar de Linux-wereld een oplossing voor heeft, werkt niet in de Apple-wereld en andersom.

Dan zeg je misschien, “gebruik dan Dropbox ofzo”, maar ik vind het een beetje onzinnig dat ik eerst mijn foto moet gaan uploaden naar een server in de VS, om het dan vervolgens weer te downloaden naar de computer die er nog geen halve meter vanaf staat. In tijden van energiecrisis is dat niet echt de way-to-go. Om nog maar te zwijgen over alle privacy-issues.

Waarom dan niet een SFTP-verbinding maken met je laptop en het zo uploaden? Kan, en dat zou best wel eens kunnen werken, maar echt gebruiksvriendelijk is dat ook niet. Ik wil natuurlijk ook bestanden van iemand anders kunnen ontvangen zonder veel gedoe.

En toen vond ik Snapdrop; een “simpele” webapplicatie die lokale file transfers tussen Android, iPhone, Windows, Mac en Linux gewoon makkelijk maakt. Het beste is dat het bijna helemaal lokaal draait; er is alleen een WebRTC verbinding met een server nodig zodat apparaten elkaar kunnen vinden. Nog beter, omdat de code op GitHub staat zou je, als je dat zou willen, het helemaal self-hosted maken!

Ruim twintig jaar geleden schreef wielerjournalist Frans van Schoonderwalt in de Volkskrant een column over de Schoolstraten van Nederland. Op 13 januari 2001 was Horst aan de beurt. Ik kwam in september 2016 bij toeval terecht op de pagina van de column op de site van de Volkskrant en heb er destijds een PDF van gemaakt. Dat was maar goed ook, want inmiddels zijn we zes jaar verder en heeft de krant zowat alles achter de betaalmuur gezet.

Maar goed, nu zes jaar later moest ik er opeens weer aan denken en bedacht me dat het misschien leuk is om het verhaal van toen te vergelijken met nu; 21 jaar later.

In 2001 bestond de Westsingel nog niet, die is rond 2008 aangelegd. Hierdoor kwam tuin- dier- en steencentrum Severens op nummer 49 direct aan die nieuwe rondweg te liggen. Severens heeft zich inmiddels toegelegd op bedrijfsbeveiliging en ze zijn inmiddels vertrokken naar Melderslo. Nummer 49 is zelfs niet langer in gebruik; van 47b binnen de Westsingel gaat het aan de overkant direct verder met 51. Een recentelijk afgesplitst perceel maakt een nieuwe 49 echter weer mogelijk…

Een wetering kruist ter hoogte van nummer 49 de straat. Precies bij die wetering loopt nu de Westsingel. Toen we in 2013 in Horst kwamen wonen lag hij binnen de singel, kort daarna is deze buiten de singel verlegd, precies over het oude perceel van nummer 49. Een bordje met het cijfer 5, een pijl en een fiets verwijst naar Peel en Maas. Blijkbaar is het fietsnetwerk intussen opnieuw opgebouwd, want tegenwoordig is het nummer 87 waar de pijl heen wijst en die maakt ook eens een klein ommetje door de nieuwe Grad Roosenstraat en Van den Bekeromstraat.

Hier was nummer 49. Links is nummer 47, rechts nummer 51.

Tegenover het tuincentrum staan rijen kerstbomen in het gelid, maar twintig kerstmissen hebben duidelijk hun tol geeist, want daar is niets meer van te zien.

De overkant van nummer 49

Van hem is vast het stenen paartje onder een doorzichtig paraplu afkomstig, dat de tuin van nummer 53 opluistert, en vermoedelijk ook de twee stenen ganzen in diezelfde tuin en de kruik waaruit water in een vijver vloeit. Na ruim twintig jaar staat het stenen paartje – met nieuwe blauwe paraplu – nog steeds in de tuin van nummer 53! De vijver is inmiddels gedempt, inclusief de stenen ganzen en de kruik en er prijkt een nieuw natuurstenen fontein-ornament. En het stenen paartje onder een stenen paraplu in de voortuin van nummer 30 lijkt ook de signatuur van Severens (uw tuinvakman) te dragen. Die staan er inmiddels niet meer, maar ik zag op Google Streetview dat ze er in 2008 nog stonden.

Het stenen paartje onder een blauwe paraplu dat de tuin van nummer 53 opluistert

Babouche gasten, willen jullie je fiets zoveel mogelijk aan de overkant zetten, dit in verband met de beschadiging van de muur, vraagt nummer 11. Babouche is een rockcafé op nummer 9 met twee deuren. Op de ene deur staat: andere deur. Inmiddels zijn beide deuren voorgoed gesloten. Eind 2018 zijn de uitbaters er na dertig jaar mee gestopt. Een opvolger is er nog niet.

Babouche

Ik ben in het Land van de Champignons. Eenmaal buiten de dorpskom – want dit is een Schoolstraat die de natuur opzoekt – stuit ik op de ene kwekerij na de andere. Horst Champignoncentrum. Nummer 49 waar we al eerder waren, was in 2001 al buiten de bebouwde kom. Met de aanleg van de Westsingel kwam de grens precies daar te liggen, en toen uitbreidingsplan De Afhang in verre staat van uitvoering was, is het hele gebied opgenomen in de bebouwde kom. De weg ging van 80 km/h naar 50 km/h en inmiddels 30 km/h. De Schoolstraat zoekt inmiddels de natuur niet meer op en ook de champignonkwekerijen hebben dit gebied al enige tijd verlaten.

Verboden met vuur te spelen, waarschuwen de gaskastjes in de tuinen van de nummers 51 en 55. Pas op schrikdraad, hangt aan het weiland ter hoogte van nummer 53. De gaskastjes zijn er nog, inclusief vuur-verbod, maar de vraag is hoe lang nog, nu we met z’n allen van het gas moeten. Een weiland is er hier allang niet meer; hier is nu het kruispunt naar alweer de volgende nieuwbouwwijk, precies ingepast tussen nummers 53 en 42.

Overzijde Schoolstraat 55a in september 2013

Overzijde Schoolstraat 55a in juni 2022

Er is er nog één enkele kweker te vinden iets verderop aan de Afhangweg. Weggestopt achter de huizen, want wat niet veranderd is: de kwekers lopen in tegenstelling tot Severens niet erg met zichzelf te koop. Een minuscuul tekeningetje van drie champignons (nummer 55a), een dito naamstickertje (nummer 53), volstrekte anonimiteit (nummer 90). Een vrachtwagen achter het ABC-hekwerk verraadt het eveneens anonieme nummer 47.

Schoolstraat 90 in juni 2013

Een interessante historie heeft nummer 1. Voor verse mosselen en Ware Witte van het vat beveelt café-restaurant Soestdijk op nummer 1 zich aan. In de loop der jaren zijn hier verschillende uitbaters geweest, met als toppunt het Italiaanse restaurant “La Vita” wat als witwas-operatie van de Italiaanse maffia zou functioneren. Na de inval was het restaurant “om technische redenen” lange tijd gesloten. Nadat de rust was wedergekeerd opende er muziek-café Anja ván de smid. De Ware Witte heeft plaats gemaakt voor het gerstenat uit Enschede.

Anja ván de smid

Bij ‘t Schippertje op nummer 6 zijn kindervestjes van fl 87,50 te koop voor fl 43,75 en een set breibollen van Beach – in rood of zalmroze – kost slechts zestien gulden. Een echte specialist zoals deze vind je nog maar weinig, ook buiten Horst. Ze zijn er nog steeds en drie bollen “Raw linen” kosten nu in de aanbieding € 20,00.

Bankje voor ‘t Schippertje in juli 2016

Ook de speksteen is in de aanbieding, bij De Triangel op nummer 5: fl 3,95 de kilo. Op nummer 5 verkopen ze inmiddels liever verzekeringen dan speksteen; en die zijn vast een stuk duurder per kilo papierwerk!

Vanaf het terras zijn schuin aan de overkant de uitgezaagde figuren te zien die zich aan het hekwerk van de school op nummer 8 vastklampen. Een meisje in een tuinbroek en twee voetballende jongens. Kinderen buiten laten spelen is een inmiddels verloren strijd. Tegenwoordig maakt OBS de Weisterbeek zich als gezonde school sterk voor een rookvrije generatie.

OBS De Weisterbeek gaat voor een rookvrije generatie

Sowieso zal het aanzicht van dit stuk Schoolstraat de komende jaren flink veranderen, want de school gaat tegen de vlakte en met de herbouw krijgt dit hele gebied meteen een facelift.

Binnen een paar jaar zal hier een compleet nieuw schoolgebouw verrijzen

Naschrift

Tijdens het maken van deze post kwam ik erachter dat Wim “Horst Sweet Horst” Moorman al in 2011 een “Schoolstraat Revisited” heeft geschreven. Erg leuk! Hij heeft zelfs ook een foto van het originele krantenartikel erbij geplaatst.

Een tijdje terug ben ik tijdens een studiedag met de jongens naar de Efteling geweest. Nu ben ik moeilijke vragen over de Efteling inmiddels wel gewend en houd ik Eftepedia altijd binnen handbereik voor de echt lastige kwesties. Vandaag echter kon ik de vraag van Jasper niet beantwoorden en wist ook de compleetste encyclopedie over de Efteling mij geen bevredigend antwoord te geven!

Papa, wat staat er in China op de muur?

Uitstekende vraag, en met wat meer context snap je dat het hem gaat om de betekenis van de karakters aan de achterwand van het China-deel van Carnaval Festival

Nu is mijn kennis van Chinese talen beperkt, dus dit wordt een uitdaging. Eftepedia meldt alleen dat Google Translate dit vertaalt met “niet welkom”, wat ik me niet kan voorstellen dat er staat.

Eerst ga ik de karakters maar eens digitaliseren, want dat zoekt daarna handiger. Veel weet ik er niet van, maar ik weet dat karakters zijn opgebouwd uit een of meerdere delen, radicalen genaamd. Ik vond een site waar je op basis van die deelkarakters kan zoeken tussen de duizenden karakters in het Chinees schrift (hanzi).

無任歡迎?

Zo kom ik op 無任歡迎, waarbij ik een hele tijd bezig ben geweest het laatste karakter te reproduceren en uiteindelijk dus op 迎 uitkwam. Dat mist echter een “haakje” links. Het lijkt erop dat ze bij de Efteling een foutje hebben gemaakt, want die specifieke combinatie van lijnen bestaat helemaal niet. Wat ook opvalt is dat 無 en 歡 traditioneel Chinese karakters zijn, terwijl 任 en 迎 vereenvoudigde karakters zijn. Normaalgesproken worden die niet gemengd gebruikt; de Chinese Volksrepubliek introduceerde in de jaren 50 van de 20e eeuw de vereenvoudigde Chinese karakters, maar andere gebruikers van het Chinees bleven de traditionele karakters gebruiken. De keuze is daarmee dus politiek gekleurd. Het kan zijn dat de Efteling heeft willen voorkomen voor een kant te kiezen en daarom maar beide door elkaar gebruikt.

De vier karakters invoeren in Google Translate levert inderdaad “niet welkom” op, maar dat kon ik nog steeds niet geloven. De losse karakters betekenen “niet” (無), “aanstellen” (任), “vreugdevol” (歡), “welkom” (迎).

“niet aanstellen vreugdevol welkom”

Juist. Het is minder negatief dan dat we helemaal niet welkom zijn, maar het slaat nog steeds nergens op. Tijd om een andere tool te zoeken, want Google Translate helpt niet echt.

Wiktionary is het woordenboek-project van Wikipedia, en biedt de volgende vertalingen: “not, nothing, nil” (無), “duty, responsibility” (任), “joy, delight” (歡), “welcome” (迎). Ik begin te vermoeden dat we met samengestelde woorden te maken hebben, en inderdaad: “extremely, immensely” (無任), “welcome” (歡迎).

Gelukkig maar, we zijn “extreem welkom”!

無任歡迎! wúrèn huānyíng!

Na die hele zoektocht ontdek ik dat de site waar ik de karakters had opgezocht óók een woordenboek heeft. Daar kan je gewoon de karakters invullen en krijg je de samengestelde woorden op een presenteerblaadje.

Zo, nu ga ik Eftepedia een mailtje sturen zodat ze hun Carnaval Festival lemma bij kunnen werken.

Toverland heeft een grote upgrade aangekondigd van het buitengebied rondom Expedition Zork. Het verhaal wordt gekoppeld aan de andere attracties in themagebied Wunderwald, waarbij de excentrieke uitvinder Maximus Müller wordt gepresenteerd als de ontwikkelaar van dit boomstammen-transportsysteem. Hiermee wil hij de lokale bevolking van het Wunderwald met eigen ogen laten zien en geruststellen dat het beruchte moerasmonster Zork niet bestaat (leuke wending!). Natuurlijk bestaat Zork wél echt, maar of dat zo erg is…?

Ooit, lang geleden, toen Toverland nog slechts twee hallen was en het enige buiten de Booster Bike, de Woudracer (nu Maximus’ Blitz Bahn) en de splash drop van (toen nog) de Backstroke waren, was thematisering nog geen groot issue, zoals je hieronder kan zien.

De komst van Troy veranderde daar nog weinig aan, maar toen daar themagebied Ithaka omheen werd gelegd begonnen die kale loodsen al wat af te steken. De opening van de sterk gethematiseerde Magische Vallei in 2013 maakte dit nog erger en nadat Avalon en Port Laguna in 2018 gereed waren, kon die kale vlakte écht niet meer.

Waterpartijen in de Magische Vallei

Restaurant the Flaming Feather in Avalon

Het aankleden van een bestaande attractie levert misschien voor de gemiddelde bezoeker geen heel andere ervaring op, maar ik denk dat dit heel goed laat zien aan welke standaard Toverland zichzelf wil gaan houden. Het park heeft namelijk ook nog uitbreidingsplannen, die weliswaar wat vertraging hebben opgelopen, maar dat moet echt geweldig worden.

Ik ben in ieder geval erg enthousiast over dit nieuws! We komen sinds deze zomer regelmatig in het park als “Magic Member” en het geeft een heel klein tipje van de sluier van wat we nog kunnen gaan verwachten in de komende jaren. Het park heet nu officieel Attractiepark Toverland en de eerste foto hierboven omschrijft dat prima, maar het is inmiddels zo veel meer geworden; het zou mij niet verbazen als ze dat voorvoegsel binnenkort laten vallen.

Ik mag in de klas van Noud komen vertellen over mijn beroep. Deze post is alleen een verzameling linkjes die ik in de klas wil gebruiken.

• Presentatie
• Scratch project

Ik val flauw van naalden. Altijd al gehad. En die naald hoeft er niet eens bij mij in te gaan; ik kan ook flauwvallen als er bij iemand anders een infuus wordt gelegd of een buisje bloed wordt afgenomen. Bloed zelf heb ik geen problemen mee, het zijn puur de naalden.

Maar het zijn niet alleen naalden. De diepe neus-swab van de coronatest was ook voldoende om mij het bewustzijn te laten verliezen. Of ik ga van m’n stokje van een simpel vingerprikje voor een CRP bloedtestje bij de huisarts. Allebei erg onhandig natuurlijk…

Het is me nog niet helemaal duidelijk wat het bij mij oorspronkelijk heeft veroorzaakt, maar de DSM-IV omschrijft de “bloed-, letsel- en injectiefobie” wat aardig in de buurt komt van wat ik ervaar. Zo’n 3-4% van de populatie heeft er last van. Specifiek op mij is het vasovagale type van toepassing waarbij de bloeddruk daalt op het moment dat ik denk aan wat er allemaal gebeurt, of dat ik luister naar het verhaal van een ander. Het resultaat is meestal flauwvallen.

Vanuit deze situatie kan je eigenlijk twee kanten op. Je kan elke naald en andere medische behandeling uit de weg gaan, of je kan accepteren dat het probleem bestaat en er vol tegenin gaan.

Ik koos voor de tweede optie. Na die episode met de coronatest was ik vastberaden mij dit niet meer te laten overkomen. Ik heb inmiddels geleerd aan te geven dat ik makkelijk flauwval en dat wordt erg gewaardeerd door het medisch personeel, want dan hoeven zij me niet van de grond op te rapen en in stabiele zijligging gaan draaien. Nog belangrijker, ze hoeven zich niet direct zorgen te maken dat er iets ernstigers aan de hand is. Het zorgt er ook voor dat alles er wat relaxter aan toe gaat. Dat heb ik ook echt wel nodig, want als ik bijkom is dat meestal redelijk chaotisch en badend in koud zweet.

De eerste prik, op de gezondheidsverklaring ingevuld dat ik flauwval bij vaccinaties. Ik word naar een apart hokje gebracht met een bed. We praten wat, de arts bereidt de prik voor en ik installeer mij op het bed. De prik gaat goed, voel hem amper en alles lijkt dan ook goed te gaan, dus al vrij snel ga ik rechtop zitten. Dát had ik beter niet kunnen doen, want binnen vijf tellen voel ik me slap worden en ga ik snel weer liggen. Maar nu is het eigenlijk al te laat; de hersens zijn aan het malen over wat er zojuist is gebeurd. Doordat ik lig is het iets makkelijker de syncope tegen te houden, maar ik zweet alsnog als een otter.

Afgelopen week kreeg ik de tweede prik; weer een bed, een babbeltje met de dienstdoend arts, even tot rust komen en terwijl we aan het kletsen zijn meteen, hup die naald erin. Ik voel hem, ik wéét dat hij erin zit. Dat zou normaalgesproken genoeg zijn om mij te laten vertrekken naar mijn eigen psychedelische privé-bioscoop. Niet vandaag, ik voel een heel lichte tinteling in mijn hoofd, maar dat is alles.

Na een paar minuten durf ik het aan om rechtop te gaan zitten en nog geen minuut later sta ik alweer op mijn benen. Helemaal super voel ik me dan nog niet, maar dit is een enorme overwinning. Het kwartiertje in de nazorg kan ik gebruiken om bij te komen, even nog wat extra suiker erin en dan ben ik weer helemaal de oude.

Zo’n positieve ervaring geeft me goede hoop dat ik ooit zittend kan worden behandeld en niet meer zo hoef op te zien tegen een bloed-onderzoek of een vaccinatie.

De laatste update was alweer bijna dan twee maanden geleden. Toen dachten we nog dat we met een muurtje de lava wel konden tegenhouden. Dat bleek al vrij snel – zeg maar gerust vrijwel meteen – onrealistisch, want lava kruipt waar het niet gaan kan.

Op 22 mei, nog geen week nadat de berg zand was opgeworpen – en op dezelfde dag als mijn vorige bericht – stroomde het gemaakte reservoir over, zó in het naastgeleden dal op weg naar weg 427. Dat is natuurlijk vervelend, want het is een belangrijke verbindingsweg in het zuiden van Reykjanes. Als het gaat om een afsluiting van een paar dagen of weken denk ik dat iedereen er wel mee zou kunnen leven, maar deze uitbarsting heeft de potentie om meer dan een jaar door te gaan en gedurende die tijd zou de route onbegaanbaar zijn. Behalve de weg liggen er bovendien ook nog stroomleidingen en glasvezelverbindingen in het gebied die beschermd moeten worden.

Met alle infrastructurele problemen is het makkelijk om te vergeten om gewoon te genieten van wat de vulkaan zoal brengt. Het is nog steeds een vuurspuwende lava-geiser met inmiddels een gigantisch veld eromheen. De heuvel van waaruit je een mooi uitzicht had op de krater is inmiddels van het pad afgesneden en de vuurspuwende krater die eerder nog relatief klein was is nu de grootste van de hele reeks.

Wat ook zichtbaar is, is dat de structuur van de lava is veranderd. In het begin had het een erg brokkelig en breekbare structuur, nu is het veel vloeibaarder en compacter.

In de eerste video van deze post staat Valur Grettisson van Reykjavík Grapevine in een dal bij een groot rotsblok met ergens in de verte de lava-stroom die over de bergen kwam. In deze video van twee weken later is dat hele dal al volgelopen en is het rotsblok door de lava verzwolgen.

IJsland staat naast geisers natuurlijk ook bekend om de prachtige watervallen. Geldingadalsgos moet hebben gedacht dat als het een geiser kan nadoen, het ook net zo goed een waterval kan zijn, dus dat is het nu geworden; een lava-val.

Er is nog steeds veel onduidelijk over de aard van de vulkaan. Fimmvörðuháls en Eyjafjallajökull waren na een paar weken klaar; Geldingadalsgos heeft er volgens de vulkanologen alle schijn van een schildvulkaan te zijn en gaat waarschijnlijk nog jaren door. IJsland heeft er een toeristische trekpleister bij.

Vandaag was een gedeeltelijke zonsverduistering zichtbaar boven Nederland. Met twee grote stukken karton, een prikpen en een vergrootglas hebben we ons eigen zonneobservatorium geknutseld.

Door in het grote vel een paar gaatjes te prikken zorg je ervoor dat je een redelijk scherp beeld van de zon kan opvangen. Normaalgesproken is dat beeld rond net als de zon, maar tijdens een zonsverduistering neemt de maan een hapje uit de lichtgevende schijf en wordt het beeld een zonnesikkel!

Een vergrootglas maakt het beeld nog nét iets groter waardoor je echt goed kan zien dat de zon een stukje mist.