Zo, dat was m’n eerste meerdaagse-festival-ervaring. En wat voor een! Lekker vier dagen in het Belgische Werchter genoten van geweldige optredens van onder andere Sigur Rós, Radiohead, The Verve, Nightwish en Mika (z’n muziek is zó vrolijk dat je er gewoonweg in een stortbui voor blijft staan/springen!). Natuurlijk werd er ook genoten van het lekkere weer en van het feit dat je helemaal niks te doen hebt… Lekker relaxen dus :-)

Op chronologische volgorde de bands en artiesten die ik heb zien optreden. Er zijn ook nog wat foto’s gemaakt die ik op Flickr heb gezet (waarom Flickr? dan kan ik ook eens de last.fm event tag gebruiken :D).

donderdag

• Counting Crows. Leuk, maar ik vind ze niet helemaal iets voor de main stage van een festival; het moet in een intiemere omgeving of Adam Duritz moet niet zo emotioneel doen.
• Mika. Kijk, dat past dan weer wél op een hoofdpodium. Wat zet die gast een show weg, zeg. Je hoeft helemaal niks om de muziek te geven om toch een leuke middag te hebben. Zelfs de regen boeide niks, je blijft gewoon kijken.

Omdat ik door de regenbui dus behoorlijk doorweekt was en het begon af te koelen ging ik “even” terug naar de tent om me om te kleden en mét de juiste spullen terug te komen. Bij de tent aangekomen ging ik eerst liggen en ik kan me de eerste drie nummers van Lenny Kravitz nog herinneren, om om half 12 te worden gewekt door de rest die terugkwam van R.E.M.. Ikzelf was toen volledig verbaasd dat het al donker was en realiseerde toen pas dat ik in slaap moest zijn gevallen :D

vrijdag

• Duffy. Schattig. Een beetje jammer dat het programmaboekje haar Amy 2.0 noemt, want wat mij betreft is het gewoon Dusty 2.0.
• The Verve. Blijk ik toch uiteindelijk meer van te kennen dan alleen Bitter Sweet Symphony, alleen weet je niet dat het van hen is. Leuke band, misschien nog es wat meer van beluisteren.
• Neil Young. De gemiddelde leeftijd van het festivalpubliek was vandaag al wat hoger en Neil Young was de reden. Deze rocker op leeftijd zette een fijne show weg.
• Moby live: remixed. Een complete omslag op Main Stage als de hyperactieve Moby het podium bestormt. Hij remixt zijn eigen repertoire tot soms onherkenbare nieuwe nummers. Natuurlijk vergezeld van een flinke beat die tot in de verre omtrek te horen valt, zoals op de camping. Inderdaad, voor het einde weggegaan, maar dat deert dus niet, want je hoort het toch wel :D

zaterdag

Eigenlijk dé dag van het festival vanwege die ene band…

• The Hives. Wat een schreeuwerige zanger en overdreven gespeelde anti-autoritaire populairdoenerij, bah.
• Kate Nash. Moet toegeven dat ik weinig heb meegekregen van het optreden, we zaten een beetje verderop en keken naar de schermen en luisterden met een half oor. Ik weet dus niet precies wat ik ervan moet vinden :)
• KT Tunstall: Weer zo iemand waarvan blijkt dat je ‘r allang kent van dat ene nummer Black Horse and the Cherry Tree en ook van Suddenly I See Leuk optreden.
• Sigur Rós. Afgesproken voor de geluidstoren, helaas naast luidruchtige dronken Engelsen, dus na elkaar gevonden te hebben vrij snel verhuisd. De show is vernieuwd, weg is het gordijn, nieuw zijn lichtgevende bollen en kostuums die zo weggeplukt lijken uit Pan’s Labyrinth. De hele dag was het al regenachtig, maar natuurlijk klaarde de hemel een half uur voor het optreden helemaal op en kregen we een prachtige rode avondlucht te zien, zoals het hoort bij Sigur Rós. De nieuwe nummers werden goed ontvangen, en bij het blije Gobbledigook vraagt Jónsi opeens “maybe you can klapp to that” (uiteraard met vet IJslands accent) aan het publiek… Wauw! Communicatie! Een doorbraak :D Gelukkig was Popplagið nog steeds de afsluiter, dus werden we met een knaller heengezonden. Een registratie van het concert is te vinden op de FTP-site van de band (ja, het is zo een van die bands die dat wel leuk vindt als mensen concerten opnemen!).
• Radiohead. Begin van gezien, zag er veelbelovend uit, heel arty en het klonk ook erg goed. Het was alleen al een beetje een lange dag geweest en we waren weer best moe van het gesjouw de hele dag. Weer gold dat we op de camping alsnog alles konden volgen op de lichtshow na.

zondag

• Anouk. De enige Nederlandse act op het festival had haar twee kinderen meegenomen voor de cute-factor. Knallend optreden. De kleine Benjamin mocht voordoen hoe het moet op een basgitaar en als hij vervolgens “nee” antwoordt als hij van het podium moet merkt Anouk op, “jee, wat een attitude zeg, van wie zou hij dat nou hebben?” :P
• The Raconteurs. We zaten erbij en keken ernaar… Mjah, vond er niet zo veel aan eigenlijk.
• Kaiser Chiefs. Hyperactieve Ricky Wilson leidt het publiek langs alle kanten van het podium en daar omheen. Op een gegeven moment is hij gewoon kwijt en vinden we hem even later terug in de geluidstoren om het podium eens vanuit het publiek te bekijken, “dat is m’n favoriete band daar… jammer dat er geen zanger is, misschien moet ik maar teruggaan”.
• Underwold. Ik wilde hier eigenlijk heen gaan, maar de tent was overvol en buiten is het niet leuk. Na tien minuten ga ik terug naar het hoofdpodium.
• Beck. Zij staan tegelijk met Underworld en hoewel de naam me wel iets zei realiseerde ik me niet dat ook dit weer zo’n band is waarvan je nummers kent zonder het bewust te weten. De zanger doet me denken aan de frontman van Dungen en ik bedenk dat ik die ook best eens live zou willen zien. Maar goed, in ieder geval was dit weer zo’n band waarvan je vindt dat je er eens wat meer van moet beluisteren. Ze spelen onder andere Everybody’s Gotta Learn Sometime van Korgis wat me bekend voorkomt, totdat ik me realiseer dat Krezip dat pas geleden nog heeft gecoverd. Verder opzoeken blijkt het de titelsong van Eternal Sunshine of the Spotless Mind te zijn (als Jim Carrey huilend in de auto de tapes aan het beluisteren is).
• Nightwish. Terwijl zo’n 65000 man naar afsluiter dEUS gaan blijft een kleine 2000 man in de marquee om de “Finse metal-goths” hun festival te laten afsluiten. En mooi is het, hoewel ik moet zeggen dat de nieuwe zangeres Anette Olzon het toch nét niet haalt bij de opera-geschoolde sopraan Tarja Turunen, maar het blijft prachtig. En leuk dat ik nog zoveel nummers herkende, ook al heb ik het al een tijd niet meer geluisterd. Met veel dubbele bass, pyrotechniek en snerpende gitaren, maar ook met piano sluiten ze een prachtfestival af.

maandag

’s Ochtends staan we vroeg op om de spullen in te pakken en te verdwijnen voordat de grote meute op gang komt. De tent kunnen we achterlaten in de auto bij vrienden van Jolanda, dus dat scheelt weer een hoop sjouwwerk. Een krappe drie-en-half uur treinen later kom ik m’n kamer binnen en zie ik mezelf voor het eerst in vier dagen in de spiegel… Het lijkt wel of ik een snelcursus zwerver gevolgd heb…

Volgend jaar weer? Of misschien een ander festival? De Metro heeft vandaag Rock Werchter met Pinkpop vergeleken, ze komen er niet helemaal uit. Elk nadeel heb nou eenmaal z’n voordeel.

De kogel is door de kerk, ik ben gestopt met m’n huidige (of dan nu dus vorige) afstudeerproject. Het liep al een tijdje behoorlijk stroef en ik merkte weinig voortgang en toen ik gisteren tijdens de bespreking weer eens op de feiten werd gedrukt heb ik ‘s avonds zelf de knoop doorgehakt om vandaag het project een halt toe te roepen. Een klein zelf-interview om het toe te lichten.

Wacht even, je bent gestopt, maar wat zou je doen dan?

Ja, ik bedenk me dat ik dat nooit hier heb uitgelegd en misschien was dat ook al wel een teken aan de wand dat er iets niet in de haak zat. De opdracht was om op een landkaart te maken, waar voor elk land bijvoorbeeld hun autoproductie en autoexport werd gevisualizeerd.

Dit zou een gecombineerd project worden tussen de vakgroepen Visualisatie en Algoritmiek. Het eerste van hopelijk velen, maar ik was duidelijk niet de geschikte kandidaat om de eerste te zijn. Ik kon niet goed de balans vinden tussen de twee vakgebieden en om het nog erger te maken wilde ik meer naar visualisatie terwijl m’n begeleider meer naar algoritmiek had gewild.

Aha, dus jij en je begeleider konden niet goed opschieten?

Jawel, de samenwerking was prima, niets op aan te merken. Alleen was ze niet degene die ik nodig had voor een afstudeerproject. Anderen kunnen het vast prima, ik niet.

Toen je hebt besloten er een punt achter te zetten, wat gebeurde er vervolgens?

Ik heb dinsdagavond tijdens en na de voetbalwedstrijd lang nagedacht over hoe het verder moest met mijn project en geconcludeerd dat er drie opties waren:

• Doorgaan alsof er niets aan de hand is
• Doorgaan met de verandering dat ik me alleen nog op visualizatie ga storten
• Stoppen en een compleet nieuw project aanpakken

De eerste, lijkt me duidelijk, is niet echt aan de orde. De tweede zou mogelijk zijn als er dan nog iets van over blijft. De derde is erg prettig, omdat je met een schone lei begint.

De volgende morgen ben ik langs m’n begeleider van VIS gegaan om het probleem voor te leggen en hij beaamde het. Voor hem zouden optie 2 en 3 beide acceptabel zijn. Daarna naar de studieadviseur die mij hulpvaardig vertelde dat iedereen die hiermee zit en toch doorgaat uiteindelijk nu nog steeds bezig is. Uiteindelijk naar m’n begeleider van ALGO gegaan en het voorgelegd, ze probeert me nog een beetje binnen te houden maar begrijpt ook dat ik mijn keuze heb gemaakt en beaamt ook dan dat het eigenlijk niet goed liep.

Dus, nu ben ik op zoek naar een nieuw project. Mijn begeleider van visualizatie heeft het binnen de groep besproken en heeft een aantal ideeën die wellicht interessant kunnen zijn. Hopelijk dit keer dus wel. Het liefste zou ik maandag meteen beginnen, dan laat ik me niet weer afleiden.

Dit levert je nog eens vertraging op, wat is de schade?

Afgegaan op dat ik eigenlijk in oktober zou gaan afstuderen als mijn oude project vanaf nu perfect zou gaan lopen zijn dat zo’n 4 à 5 maanden, maar ik denk dat we er best vanuit kunnen gaan dat het eerder zal neerkomen op een of twee maanden. Natuurlijk er vanuit gaand dat het nieuwe project wel goed gaat en dat doe ik vanzelfsprekend.

Ben je nou niet onderhand uitgestudeerd? Ik bedoel, hoeveelstejaars ben je nou eigenlijk?

Momenteel 8e, dat wordt dus 9e als ik klaar ben. Ja, ik had het ook graag anders gezien. Deels is het te wijten aan een verkeerde keuze (elektrotechniek, verantwoordelijk voor 1 jaar) en gewoon lastige vakken (de gemiddelde studietijd bedraagt 6 tot 6,5 jaar) plus wat opgelopen luiheid na m’n stage in IJsland (tel er nog een half jaar bij op) en een jaar bestuur van Isis.

Dus? Wat ga je nu doen?

Morgen ga ik in gesprek voor een nieuwe opdracht, die ga ik ditmaal heel kritisch bekijken en doorlichten voordat ik hem accepteer. Zodra ik nieuws heb zal ik het melden.

Ten slotte, als jullie meer willen weten, kunnen jullie het mij natuurlijk gewoon vragen stellen en ik zal proberen deze te beantwoorden.

Dat was hem dan, het jaar bestuur zit erop.

Zo kom je nog eens ergens! Van Tutus kreeg ik vorige week een mailtje doorgestuurd,

3×2 TICKETS: EFTERKLANG, 13/4 @ EKKO, UTRECHT (NL) De sprookjesachtige muziek van Efterklang brengt iedereen in vervoering. Jij kunt ze live zien als je mailt wie de extra violen speelden op “Under Giant Trees” naar prijsvraag@kindamuzik.net met als onderwerp Efterklang. ===> http://www.kindamuzik.net/artiest/efterklang

Ik doe dat gewoon, krijg ik een mailtje van Kindamuzik terug…

Je staat op de gastenlijst met een +1.

Waaat, zo droog? Dus gingen Marly en ik gisteren lekker naar Utrecht voor Efterklang naar het gezellig kleine zaaltje genaamd Ekko aan de Bemuurde Weerd, wat naar het blijkt toen ik daar aankwam wel heel dicht bij Frank en Helie blijkt te zijn… Krijg ik deze tweet binnen als reactie op een live naar Twitter geuploade foto.

Ideaal, dat Twitter, maar nee sorry, was dan een beetje laat geworden, gok ik. Volgende keer beter ;)

Het was leuk. Erg leuk, knus en gezellig. Oh, en ik heb ook nog een onherkenbaar fotootje gemaakt en live geupload van de support act Peter Broderick, van wiens muziek ik zo onder de indruk was dat ik gelijk z’n CD heb gekocht.

Het IUT (Inter-Universitair Toernooi) van Lacustris (de studentenschaatsvereniging van Nijmegen) is traditiegetrouw het laatste van het seizoen. Naast het feit dat de wedstrijd twee weken nadat in Eindhoven de baan gesloten is en we zodoende al enigszins uit de training zijn, is het bovendien een 333-meter-baan in plaats van de gewoonlijke 400 meter. De 2 maal 33 meter die de baan op het rechte eind korter is levert een probleem op voor degenen die in de bocht wat langzamer zijn: er is immers relatief meer bocht te rijden.

Ik ben sowieso al niet goed in het rijden van de 500 meter en als daar nog een extra bocht bij komt (500 meter is op een 333-meter-baan anderhalf rondje in plaats van een recht eind en één rondje op de 400-meter-baan), zou je verwachten dat de tijd flink veel langzamer is…

Op de startlijst staat dat ik een wit bandje om moet en dus in de binnenbaan start in het eerste koppel. Maar daar staat al iemand te wachten, dus dat klopt niet. Ik vraag nog even na hoe het zit, maar ze worden al weggeschoten. Als het tweede koppel naar de start wordt geroepen is het mij nog steeds niet duidelijk dat het een fout op de startlijst betreft en dat ik eigenlijk met een gele band had moeten rijden.

Ik sta nog in de inrijbaan als het startschot klinkt en ik besluit maar gewoon te gaan rijden, het zou eigenlijk een valse start moeten zijn, maar de starter laat me maar gaan en ik rijd een flut-tijd.

De tweede rit gaat al wat beter, maar die sprint-afstanden zijn gewoon niks voor mij. Bij de 1000 meter is het verhaal opeens heel anders, met veel gemak rijd ik een iets snellere tijd dan in wat ik in Thialf wegzette. Hierbij moet wel de kanttekening worden geplaatst dat die tijd in Thialf met buikpijn was en ik me nu een stuk beter voelde met m’n eigen fanclubje langs de kant.

Afstand	PR	Lacustris IUT	WR
500m	0:58.73	1:04.45	0:34.03 (Wotherspoon)
500m		1:00.91
1000m	2:02.98	2:02.22	1:07.00 (Koskela)

Zo, de schaatsen zijn inmiddels alweer ingepakt. De sportschoenen liggen klaar voor de looptrainingen en over een kort tijdje beginnen de droogtrainingen alweer.

Wauw, dat was gaaf, een toernooi rijden in Thialf. Zoals het vorig jaar gaaf was om überhaupt op het Heerenveense ijs te staan, was het nu gaaf om geconcentreerd aan de start te staan en weg te knallen bij het horen van een piepje (mja, want een echt startpistool met patronen gebruiken is veel te duur :P)

Als je op zulk goed ijs staat, dan moet dat ook in de tijden te zien zijn, en inderdaad, met wat aanloopprobleempjes op de 500 kreeg ik het voor mekaar om de drie overige afstanden goed te verbeteren.

Afstand	PR	Skeuveltoernooi	WR
500m	0:58.73	1:00.20	0:34.03 (Wotherspoon)
3000m	6:39.96	6:16.75	3:37.28 (Ervik)
1000m	2:04.43	2:02.98	1:07.00 (Koskela)
1500m	3:14.31	3:00.40	1:42.32 (Davis & Wennemars)

Per saldo dus ruim 35 seconden verbetering! In de toernooi-uitslag sta ik weliswaar laatste, maar dat is omdat ik mezelf in de B-categorie had geplaatst zodat ik een 3000 kon rijden (ook in de C-categorie had ik trouwens niet veel hoger gekomen).

Op zondag reden we over een uitgestorven A50 naar het noorden, waar we rond 6 uur aankwamen. Luchtbed opblazen, eten koken, eten en dan een rustig avondje zonder teveel opwindingen buiten toepen en Regenwormen (ja zeg, kennen meer mensen dat spel!?). We gaan redelijk op tijd slapen, want om half 7 gaat de wekker alweer.

Om 8 uur staan we dan in het heiligdom van de Nederlandse schaatsliefhebber. Het ijs ziet er prachtig uit en dan is het nog niet eens verzorgd! Nadat de Zamboni (jawel, een echte!) het ijs heeft verlaten, is het tijd om het eens te verkennen… Fijn, geen hobbels, geen geultjes, geen krassen, geen rare harde stukken halverwege de bocht… Maar ook bijna geen grip! Dat zou ik merken in de 500, waarvan ik de bochten extra voorzichtig doorreed en dus ook geen PR wist te rijden.

Later op de ochtend gaan we voor de 3000, een afstand die me een beetje verrastte, want ik zou weliswaar meedoen aan het allround toernooi, maar wel als Heren C (500-500-1000-1500) en niet Heren B (500-1000-1500-3000). Maar, geen probleem, rijd ik die ook eens en het was goed dat ik net twee weken ervoor ook al een 3 had gereden op het Isistoernooi, want ik had dus een richttijd!

Nou, die 3000 was lekker knallen op de rechte stukken, heerlijk glijden en lang afzetten, maar dan kwam toch weer die onvermijdelijke bocht waar de snelheid er weer uit moest om er niet uit te vliegen. Alles bij elkaar toch 23 seconden verbeterd en da’s zeker niet niks!

Die avond gingen we uit eten bij een pizzaria in Heerenveen, waar ik enorme buikpijn van kreeg en de eerder zo lekkere pizza in iets minder lekkere vorm aan de WC moest doneren. Helaas bleef de buikpijn wel een beetje en ik verwachtte niet dat de 1000 en 1500 iets zouden worden.

En inderdaad, de 1000 ging voor geen meter, voor mijn gevoel slechter dan ik ooit had gereden. De tijd van 2:02 was ook niks, want m’n PR stond op 2:00… Toch? Bij thuiskomst bleek die alleen op 2:04 te staan en was dit dus mijn nieuwe beste race!

De 1500 ging dan weer een stuk beter en dat had alles te maken met de vele Isisianen die strategisch rond de baan stonden opgesteld om mij (en natuurlijk ook de andere Isis-rijders) over de streep te brullen. Geweldig! Het waren er geen 12.000, maar het geeft toch een goed gevoel dat het nooit helemaal stil is om je heen, ook al versta je geen moer wat ze brullen.

Goed, woensdag is de allerlaatste training van het seizoen en dan mag ik Bob gaan uitleggen waarom ik het hele seizoen zo langzaam reed als ik nu opeens wel sneller kan rijden :P

Zo, koud terug uit Scandinavië heb ik aan het jaarlijkse Isistoernooi meegedaan. Zonder enige training of überhaupt langer dan 10 minuten op het ijs begon ik vol goede moed aan tweemaal 500 meter, een 1000 meter, een 3000 meter en vandaag nog een 1500 meter.

Afstand	PR	Isistoernooi	WR
500m	1:01.73	1:00.45	0:34.03 (Jeremy Wotherspoon)
500m	1:00.45	0:58.73
1000m	2:04.43	2:27.43	1:07.00 (Pekka Koskela)
3000m	-	6:39.96	3:37.28 (Eskil Ervik)
1500m	3:25.13	3:14.31	1:42.32 (Shani Davis & Erben Wennemars)

Lekkere PRs gereden en onder de minuut gedoken op de 500 dus!

De 1000 ging dus niet zo lekker, dat kwam door een val in de tweede bocht, waardoor ik helemaal uit m’n ritme was en niet eens meer normaal een volgende bocht kon rijden.

Ook interessant dat m’n tijd op de 3000 korter is dan tweemaal de 1500… Hmm…

Om het thuisfront efficiënt op de hoogte te houden terwijl ik in Scandinavië ben heb ik een week of twee geleden een gebruiker op Twitter.com aangemaakt. Het is tevens een experiment om het concept microbloggen (een weblog in het heel klein) uit te proberen vanaf m’n Nokia N810. In het achterhoofd heb ik de hoop dat gratis Wi-Fi in Scandinavië net zo toegankelijk is als in IJsland, hoewel ik ook berichten zou kunnen plaatsen via SMS.

Misschien is een korte introductie tot Twitter op z’n plaats. Het is een website waar iedereen die dat wil een gebruiker kan aanmaken en vervolgens antwoord geven op één enkele vraag: Wat ben je aan het doen? Dat is an sich natuurlijk niet echt interessant, want wie wil dat nou weten?

Blijkbaar willen je “volgelingen” dat. Als je iemands berichten (“tweets”) automatisch op jouw eigen pagina wilt zien verschijnen, kan je die persoon “volgen” en het doel van het spelletje lijkt te zijn zoveel mogelijk volgelingen te vergaren. Hoe meer volgelingen, hoe meer mensen horen wat je te zeggen hebt, het is alsof je op een zeepkistje in Speaker’s Corner staat en probeert zoveel mogelijk mensen van de ander weg te kapen, behalve dat je bij Twitter beide gesprekken kan blijven volgen en dus geen mensen wegkaapt.

Tot nu toe is het allemaal maar een beetje saai; je hebt een gebruiker, en dan? Dan moet je op zoek gaan naar mensen en feeds die je interessant lijken. Dat dat nog niet zo makkelijk is, blijkt uit het feit dat ik na twee weken pas zeven anderen volg, waarvan vier bots. Daarnaast heb ik bovendien niet het gevoel dat ik gelezen wordt (5 followers) en dat motiveert niet echt tot schrijven. Het lijkt erop dat Twitter zinniger is als je met een stel mensen ermee begint en je nog geen goed kanaal hebt om dingen te delen.

Dat kanaal heb ik dus al wel en heet in mijn geval Utopia en maakt ook comments op m’n blog deels overbodig. Ik merkte dat toen ik in IJsland was: er was een strikte scheiding tussen de reacties van diegenen die me in Utopia konden bereiken en daar reageerden en diegenen die dat niet konden en op de site hun reacties plaatsten.

Donderdag vertrek ik dus naar het noorden. Algemene updates zullen via Twitter gaan, maar ik probeer natuurlijk ook nog wel wat van me te laten horen via de andere kanalen. Mijn pagina is twitter.com/islandsvinur en er is ook een RSS feed beschikbaar.

via [Nico Golde](http://nion.modprobe.de/blog/archives/621-security-vs.-privacy-illustrated.html).

Vanavond stond alweer de 4^e IIW (Interne Isiswedstrijd) op het programma. Na een marathon die ik aan me heb voorbij laten gaan en een rampzalige 1500 meter (op m’n toen splinternieuwe schaatsen, dus daar kwam het wel door), was het weer tijd voor een 500/1000m combinatie.

PRs werden aan gort gereden en het was ook mooi om te zien dat er weer een paar beginners meer meededen. De wedstrijden beginnen echt van de grond te komen.

M’n richttijd voor de 500 was om onder 1 minuut te gaan, dat is helaas niet gelukt, maar de flinke verbetering op de 1000 maakte een boel goed, en nou ben ik niet meer twee keer zo traag als de snelste ter wereld :P

Afstand	PR	4e IIW	WR
500 m	1:02.83	1:01.73	0:34.03 (Jeremy Wotherspoon)
1000m	2:15.06	2:04.43	1:07.00 (Pekka Koskela)

Beide tijden staan dus nu op scherp om de volgende keer hopelijk wel onder de 1 resp. 2 minuten te duiken :)

Zo, volgende week donderdag is het zover, dan vertrek ik voor twee weken naar het hoge noorden.

Voor mezelf en ook voor de thuisblijvers heb ik het reisschema in m’n agenda gedumpt en gepubliceerd (suffere HTML versie).

Grofweg ben ik van 7 tot en met 10 februari in Trondheim, van de 11e tot en met de 16 in Stockholm en dan nog tot de 22e in Helsinki.

Op 27 januari zendt de ZDF de film Das Wunder von Berlin uit. Waarom viel de Muur op 9 november 1989? Waarom liep dit niet zo uit de hand als de demonstratie op het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing?

De val van de Muur verenigde twee landen die al bij elkaar hoorden (“Jetzt wächst zusammen, was zusammen gehört” – Willy Brandt), maar scheurde in vrede families uiteen. Moeder is overtuigd socialist, de kinderen vertrekken naar de “vrijheid” aan de andere kant en vader blijkt al jaren bij de Stasi te zitten en wordt nu opeens als crimineel bestempeld.

De reden dat ik me voor dit stukje wereldgeschiedenis interesseer komt denk ik vooral doordat het de eerste grote gebeurtenis is die ik me kan herinneren. Voor Tsjernobil was ik nog nét iets te klein en weet ik alleen dat daarna ik niet in de zandbak mocht spelen.

Van de val van de Muur weet ik nog dat we naar de familie in Duitsland gingen: Toen we vertrokken was alles zoals het al jaren was – en ik vond het eigenlijk ook niet vreemd, maarja, heb je wel een politieke mening als zevenjarige? – toen we aankwamen kwamen net de beelden op TV van feestende mensen bovenop de muur. Ook de beelden van vakantiegangers die niet meer thuiskwamen en van mensen die de ambassades in vluchtten maakten indruk.

Dus vanavond om kwart over 8 op ZDF, das Wunder von Berlin.