Zo, dat was m’n eerste meerdaagse-festival-ervaring. En wat voor een! Lekker vier dagen in het Belgische Werchter genoten van geweldige optredens van onder andere Sigur Rós, Radiohead, The Verve, Nightwish en Mika (z’n muziek is zó vrolijk dat je er gewoonweg in een stortbui voor blijft staan/springen!). Natuurlijk werd er ook genoten van het lekkere weer en van het feit dat je helemaal niks te doen hebt… Lekker relaxen dus :-)

Op chronologische volgorde de bands en artiesten die ik heb zien optreden. Er zijn ook nog wat foto’s gemaakt die ik op Flickr heb gezet (waarom Flickr? dan kan ik ook eens de last.fm event tag gebruiken :D).

donderdag

  • Counting Crows. Leuk, maar ik vind ze niet helemaal iets voor de main stage van een festival; het moet in een intiemere omgeving of Adam Duritz moet niet zo emotioneel doen.
  • Mika. Kijk, dat past dan weer wél op een hoofdpodium. Wat zet die gast een show weg, zeg. Je hoeft helemaal niks om de muziek te geven om toch een leuke middag te hebben. Zelfs de regen boeide niks, je blijft gewoon kijken.

Omdat ik door de regenbui dus behoorlijk doorweekt was en het begon af te koelen ging ik “even” terug naar de tent om me om te kleden en mét de juiste spullen terug te komen. Bij de tent aangekomen ging ik eerst liggen en ik kan me de eerste drie nummers van Lenny Kravitz nog herinneren, om om half 12 te worden gewekt door de rest die terugkwam van R.E.M.. Ikzelf was toen volledig verbaasd dat het al donker was en realiseerde toen pas dat ik in slaap moest zijn gevallen :D

vrijdag

  • Duffy. Schattig. Een beetje jammer dat het programmaboekje haar Amy 2.0 noemt, want wat mij betreft is het gewoon Dusty 2.0.
  • The Verve. Blijk ik toch uiteindelijk meer van te kennen dan alleen Bitter Sweet Symphony, alleen weet je niet dat het van hen is. Leuke band, misschien nog es wat meer van beluisteren.
  • Neil Young. De gemiddelde leeftijd van het festivalpubliek was vandaag al wat hoger en Neil Young was de reden. Deze rocker op leeftijd zette een fijne show weg.
  • Moby live: remixed. Een complete omslag op Main Stage als de hyperactieve Moby het podium bestormt. Hij remixt zijn eigen repertoire tot soms onherkenbare nieuwe nummers. Natuurlijk vergezeld van een flinke beat die tot in de verre omtrek te horen valt, zoals op de camping. Inderdaad, voor het einde weggegaan, maar dat deert dus niet, want je hoort het toch wel :D

zaterdag

Eigenlijk dé dag van het festival vanwege die ene band…

  • The Hives. Wat een schreeuwerige zanger en overdreven gespeelde anti-autoritaire populairdoenerij, bah.
  • Kate Nash. Moet toegeven dat ik weinig heb meegekregen van het optreden, we zaten een beetje verderop en keken naar de schermen en luisterden met een half oor. Ik weet dus niet precies wat ik ervan moet vinden :)
  • KT Tunstall: Weer zo iemand waarvan blijkt dat je ‘r allang kent van dat ene nummer Black Horse and the Cherry Tree en ook van Suddenly I See Leuk optreden.
  • Sigur Rós. Afgesproken voor de geluidstoren, helaas naast luidruchtige dronken Engelsen, dus na elkaar gevonden te hebben vrij snel verhuisd. De show is vernieuwd, weg is het gordijn, nieuw zijn lichtgevende bollen en kostuums die zo weggeplukt lijken uit Pan’s Labyrinth. De hele dag was het al regenachtig, maar natuurlijk klaarde de hemel een half uur voor het optreden helemaal op en kregen we een prachtige rode avondlucht te zien, zoals het hoort bij Sigur Rós. De nieuwe nummers werden goed ontvangen, en bij het blije Gobbledigook vraagt Jónsi opeens “maybe you can klapp to that” (uiteraard met vet IJslands accent) aan het publiek… Wauw! Communicatie! Een doorbraak :D Gelukkig was Popplagið nog steeds de afsluiter, dus werden we met een knaller heengezonden. Een registratie van het concert is te vinden op de FTP-site van de band (ja, het is zo een van die bands die dat wel leuk vindt als mensen concerten opnemen!).
  • Radiohead. Begin van gezien, zag er veelbelovend uit, heel arty en het klonk ook erg goed. Het was alleen al een beetje een lange dag geweest en we waren weer best moe van het gesjouw de hele dag. Weer gold dat we op de camping alsnog alles konden volgen op de lichtshow na.

zondag

  • Anouk. De enige Nederlandse act op het festival had haar twee kinderen meegenomen voor de cute-factor. Knallend optreden. De kleine Benjamin mocht voordoen hoe het moet op een basgitaar en als hij vervolgens “nee” antwoordt als hij van het podium moet merkt Anouk op, “jee, wat een attitude zeg, van wie zou hij dat nou hebben?” :P
  • The Raconteurs. We zaten erbij en keken ernaar… Mjah, vond er niet zo veel aan eigenlijk.
  • Kaiser Chiefs. Hyperactieve Ricky Wilson leidt het publiek langs alle kanten van het podium en daar omheen. Op een gegeven moment is hij gewoon kwijt en vinden we hem even later terug in de geluidstoren om het podium eens vanuit het publiek te bekijken, “dat is m’n favoriete band daar… jammer dat er geen zanger is, misschien moet ik maar teruggaan”.
  • Underwold. Ik wilde hier eigenlijk heen gaan, maar de tent was overvol en buiten is het niet leuk. Na tien minuten ga ik terug naar het hoofdpodium.
  • Beck. Zij staan tegelijk met Underworld en hoewel de naam me wel iets zei realiseerde ik me niet dat ook dit weer zo’n band is waarvan je nummers kent zonder het bewust te weten. De zanger doet me denken aan de frontman van Dungen en ik bedenk dat ik die ook best eens live zou willen zien. Maar goed, in ieder geval was dit weer zo’n band waarvan je vindt dat je er eens wat meer van moet beluisteren. Ze spelen onder andere Everybody’s Gotta Learn Sometime van Korgis wat me bekend voorkomt, totdat ik me realiseer dat Krezip dat pas geleden nog heeft gecoverd. Verder opzoeken blijkt het de titelsong van Eternal Sunshine of the Spotless Mind te zijn (als Jim Carrey huilend in de auto de tapes aan het beluisteren is).
  • Nightwish. Terwijl zo’n 65000 man naar afsluiter dEUS gaan blijft een kleine 2000 man in de marquee om de “Finse metal-goths” hun festival te laten afsluiten. En mooi is het, hoewel ik moet zeggen dat de nieuwe zangeres Anette Olzon het toch nét niet haalt bij de opera-geschoolde sopraan Tarja Turunen, maar het blijft prachtig. En leuk dat ik nog zoveel nummers herkende, ook al heb ik het al een tijd niet meer geluisterd. Met veel dubbele bass, pyrotechniek en snerpende gitaren, maar ook met piano sluiten ze een prachtfestival af.

maandag

’s Ochtends staan we vroeg op om de spullen in te pakken en te verdwijnen voordat de grote meute op gang komt. De tent kunnen we achterlaten in de auto bij vrienden van Jolanda, dus dat scheelt weer een hoop sjouwwerk. Een krappe drie-en-half uur treinen later kom ik m’n kamer binnen en zie ik mezelf voor het eerst in vier dagen in de spiegel… Het lijkt wel of ik een snelcursus zwerver gevolgd heb…

Volgend jaar weer? Of misschien een ander festival? De Metro heeft vandaag Rock Werchter met Pinkpop vergeleken, ze komen er niet helemaal uit. Elk nadeel heb nou eenmaal z’n voordeel.